...Έλα να πάμε στα δεσμά μας: οι δυο μας μόνοι σαν πουλάκια στο κλουβί, θα κελαηδούμε. Όταν μου λες να σ` ευλογώ, θα γονατίζω να σου λέω συχώρεσέ με. Έτσι θα ζούμε και θα λέμε προσευχές, και τραγουδάκια και παλιά παραμυθάκια. Και τους καημένους ανθρωπάκηδες θ` ακούμε να κουβεντιάζουν για τα νέα του παλατιού· και θα τα κουβεντιάζουμε κι εμείς μαζί τους
-ποιος χάνει, ποιος κερδίζει, ποιος είναι στα πράματα, ποιος είν` απέξω- και μονάχα εμείς θα νιώθουμε το μυστήριο των όντων, σάμπως να `μαστε κατάσκοποι του θεού· και μέσ` από τους τοίχους της φυλακής μας θα θωρούμε την παλίρροια από τις κλίκες των μεγάλων και τα κόμματα με το φεγγάρι να `ρχονται, να φεύγουν...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]