Η ζωή και το έργο του Βαν Γκογκ είναι σε τέτοιο βαθμό αλληλένδετα, που είναι σχεδόν αδύνατο να δεις τους πίνακες του χωρίς να διαβάσεις σ` αυτούς την ιστορία της ζωής του: μια ζωή που αποτέλεσε αντικείμενο τόσων περιγραφών, ώστε είναι πλέον υλικό μιας ολόκληρης μυθολογίας. Ο Βαν Γκογκ είναι η προσωποποίηση του πόνου, ο παραγνωρισμένος μάρτυρας του μοντερνισμού, η εμβληματική μορφή του καλλιτέχνη ως περιθωριακού. Ήδη από νωρίς έγινε φανερό ότι τα περιστατικά που σημάδεψαν το βίο του θα έπαιζαν κυρίαρχο ρόλο στην υποδοχή των έργων του. Το πρώτο άρθρο για το ζωγράφο δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο του 1890 στον Ερμή της Γαλλίας. Ο συγγραφέας του άρθρου Αλμπέρ Οριέ (Albert Aurier) είχε επαφές με ένα φίλο του Βαν Γκογκ, τον Εμίλ Μπερνάρ (Emile Bernard), από τον οποίο πληροφορήθηκε τις λεπτομέρειες για την ασθένεια του Βαν Γκογκ. Την εποχή εκείνη ο Βαν Γκογκ φιλοξενούνταν στο ψυχιατρικό νοσοκομείο του Σεν Ρεμί κοντά στην Αρλ. Την προηγούμενη χρονιά είχε κόψει ένα κομμάτι από το δεξί του αφτί. Χωρίς να αποκαλύπτει ανοιχτά τα γεγονότα αυτά της ζωής του καλλιτέχνη, ο Οριέ πέρασε εκείνα που γνώριζε για την ψυχασθένεια του ζωγράφου στη συζήτηση για τα ίδια τα έργα. Χρησιμοποιεί λοιπόν, για παράδειγμα, όρους όπως `ιδεοληπτικό πάθος` και `έμμονη προκατάληψη`. Ο Βαν Γκογκ είναι γι` αυτόν `μια τρομερή και διαταραγμένη μεγαλοφυΐα, συχνά υψηλού ύφους, μερικές φορές γκροτέσκα, πάντα στο χείλος του παθολογικού`. Ο Οριέ θεωρεί το ζωγράφο `Μεσσία [...] που θα δώσει νέα ζωή στη γερασμένη μας τέχνη και πιθανώς και στην αρρωστημένη βιομηχανική μας κοινωνία`. (...)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]