Το κρυοπάγημα δίνει και παίρνει. Δεν το ξέρετε σεις το κρυοπάγημα. Που να το ξέρετε. Είναι φρούτο της Αρβανιτιάς. Μας το φερε η απαίσια χειμωνιά και η πίστη να κρατήσουμε και να σπρώξουμε την θέση μας. Πώς γίνεται και πέφτουν σάπια τα χέρια και τα πόδια; Πώς τα χάνεις χωρίς να πάρεις είδηση; Πως υποφέρεις το μαρτύριο το πρωτάκουστο να νοιώθεις σιγά να χάνεται η αίσθηση. Ότι ένα μέλος χάνεται σιγά. Δεν το έχεις. Αρχίζει το πάγωμα απ` τα νύχια που το συνοδεύουν αλγηδόνες σαν να σε τσίμπησαν οχιές πολλές και περνούν και τρέχουν και διαχύονται απάνου στα μπούτια και τα μπράτσα σαν εκκένωση και κύματα ηλεκτρικού ρεύματος και που δεν γίνεται ούτε με τη φωτιά ούτε με πιοτό. Πόνος, φρίκη και οδύνη. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]