(. . .) «Κανένα σύστημα, κανένας επιστημονισμός, τίποτα δεν μας σώζει από τις ναρκωτικές επιδράσεις του έρωτα, που μετατρέπει ένα ολόγιομο φεγγάρι, από δορυφόρο προς εξερεύνηση, σε ντεκόρ που πλαισιώνει τρυφερά αισθήματα. Τα στοιχεία της φύσης γίνονται τότε σύμμαχοι και οι ήχοι, οι εναλλαγές, τα μυστήριά τους νανουρίζουν τους δαιμονισμένους σφυγμούς μας. Γίνονται σημεία αναφοράς και κώδικες συνένοχης συνεννόησης με τον άλλον. Τα ερωτόλογα και οι όρκοι αποκτούν την ισχύ του πιο εξακριβωμένου μαθηματικού τύπου. . . Ο ουρανός που σε πλάκωνε με το μυστήριό του, στεφανώνει τώρα το ρομαντικό σμίξιμο. Ώσπου φτάνει η ώρα να προδώσεις ή να προδοθείς. Ξαναγίνονται όλα μαύρα».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]