...Η εργασία στο παγοποιείο της πόλης. Είναι μικρό θαύμα ή απασχόληση. Παίρνεις το νερό πού είναι νερό, του κάνεις κάτι μηχανικά μάγια και ξαφνικά το βλέπεις να μεταλλάζει σε άσπρη ιωνική κολώνα. Τώρα το νερό δεν είναι νερό. Το πιάνεις, το αγκαλιάζεις στον αέρα με σιδερένιες δαγκάνες, το θρυμματίζεις, το αλέθεις κι αυτό υπάκουο ανέχεται τα πάντα, ακόμη καί το άτσαλο ποδοπάτημα. Μοιάζει της Ιστορίας πού στερεοποιείται μέσα στο χρόνο. Ασύνορα λόγια, απέραντα έργα, τιτάνιες μορφές, χαοτικές διαθέσεις, ελπίδες αιώνων, αγώνες και αγωνίες ψυχών, συμπυκνώνονταν στο `τώρα`, σαν μια πληροφόρηση, που χωράει σε εκατό γραμμένα λόγια. Όπως το άσπρο νερό ή Ιστορία, όταν την μαλάζουν ανίδεα μυαλά καί κακότροπα μολύβια με σκοπό να την βρωμίσουν, αυτή σαν το παγωμένο νερό πού ξαναγίνεται ύδωρ, πηγή ζωής πάσης φύσεως, ξαναπαίρνει τη φυσική της κατάσταση... Και από το ύψος της αιώνιας πραγματικότητας, με συγχωρείτε πού θα το ειπώ, αφήνει μια πορδή στη μούρη του ανώριμου ιστοριοδίφη και ξαναπαίρνει τη διαχρονική της ημεράδα...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]