`Είναι φανερό ότι στην Κύπρο δεν υπάρχουν δύο οντότητες, μία de jure και μία de facto, αλλά μία μόνο, η Κυπριακή Δημοκρατία, που προορίζεται να αποκεντρωθεί σε ομοσπονδία. Άρα εκ των πραγμάτων στη δική μας περίπτωση η ομοσπονδοποίηση θα προέλθει ή ακόμα πρέπει να προέλθει με τη μέθοδο της αποκέντρωσης. Δε θα είναι δυνατό δηλαδή να υπάρξει διάλυση και διαδοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας από νέο κράτος`.
`Εξάλλου, η υπογραφή της Συνθήκης Προσχώρησης στην Ευρωπαϊκή Ένωση στις 16 Απριλίου 2003 και η τελική ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας την 1η Μαΐου 2004 έπρεπε να είχαν δώσει τέλος στη συζήτηση όσον αφορά το θέμα της `παρθενογένεσης``.
`Η Συνθήκη για το Δίκαιο της θάλασσας του 1982 δε διακρίνει ανάμεσα σε ενιαία κράτη ή ομοσπονδίες. Αναφέρει όσον αφορά τα χωρικά ύδατα ή τη χωρική θάλασσα ότι `η κυριαρχία ενός παράκτιου κράτους εκτείνεται [...] σε μία παρακείμενη θαλάσσια ζώνη, η οποία περιγράφεται ως χωρική θάλασσα [...] και εκτείνεται τόσο στον εναέριο χώρο πάνω από τη χωρική θάλασσα, όσο και στο βυθό και το υπέδαφος αυτής` (Άρθρο 2). Η κυριαρχία αυτή ασκείται στη βάση της Σύμβασης και των άλλων κανόνων του διεθνούς δικαίου`.
`Η κυπριακή Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης οφείλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων φέρνοντας κοντά τους λαούς της Ευρώπης μέσα από τη διαφορετικότητά τους. Το στοίχημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης μέσω της διαφορετικότητας των λαών πρέπει να είναι και στοίχημα της κυπριακής Προεδρίας κατά την εξάμηνη άσκησή της`.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
