Ο Αισχύλος είναι ο πιο μεγάλος από τους αδικημένους ανάμεσα όχι μόνο στους συγγραφείς, μα σε όλο το ανθρώπινο γένος. Η ζημία που υπέστη έχει μέγεθος τιτάνιο, όπως κι ο θησαυρός που μας άφησε. Είναι, λοιπόν, κατά κάποιον τρόπο, ον υβριδικό: μισό αιώνιο φως, μισό αιώνια σκιά. Και στο σημείο αυτό ενσαρκώνει τον κόσμο όπως ακριβώς τον αντιλαμβάνονταν οι Έλληνες: το φως της ζωής αναμεμιγμένο με τα ερέβη του Άδη. Όλο το έργο του Αισχύλου σημαίνει, μεταξύ άλλων, συναγερμό και προειδοποιεί τους ανθρώπους ότι από κάθε χλευασμένο δίκαιο γεννιέται ένα χρέος που πρέπει να πληρωθεί. Το μήνυμα αυτό επιβεβαιώνει από μόνο του το δημόσιο και πολιτικό χαρακτήρα των τραγωδιών του Αισχύλου, το πνεύμα ελευθερίας και την εχθρική προς τους τύραννους πνοή που τις διαπερνά. Από την καθεμιά τους ανεβαίνουν, σαν ένας ατέλειωτος υπόκωφος βρόντος, οι συρράξεις λαών, χωρών και πολιτισμών, η σύγκρουση νόμων, οι αιματηροί αγώνες για την εξουσία, οι κραυγές των νικητών και των ηττημένων, τα πιο βαθιά ανθρώπινα πάθη, η φιλοδοξία, η εκδίκηση, το βάρος του εγκλήματος, η τραγική εξέγερση του ανθρώπου ενάντια στο πεπρωμένο του, ο ανεξιλέωτος αγώνας, κατόπιν η ήττα του -με δυο λόγια, ένας ολόκληρος ανεμοστρόβιλος παθών και μαχών, που δεν σταμάτησε να αρπάζει στη δίνη του δισεκατομμύρια ανθρώπινα όντα. Το γεγονός ότι ο Αισχύλος ασχολήθηκε με το δίκαιο με τόση ένταση και, ταυτόχρονα, με τόση ευγένεια, αποδεικνύει ότι είχε το χάρισμα, ή καλύτερα, την ψυχή ενός νομοθέτη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]