O Μαρδάς, είναι μια βρύση που στάζει αργά αργά, για να σε βασανίσει. Ελάχιστοι στίχοι. Δουλεμένοι
μέσα σε ποικίλα εργαστήρια, ώσπου να πάρουν την τελική μορφή τους. Σ` αυτήν, όμως, την τελική
μορφή, δεν χωράει τίποτ` άλλο. Και ούτε κάτι περισσεύει. Τα πάντα, είναι ζυγιασμένα με τη ζυγαριά
του χρυσικού, που δεν κάνει λάθη, δεν χαρίζει, δεν κλέβει...
Η ποίηση του Μαρδά πηγάζει από τα έγκατα ενός ανθρώπου, που θα τον έλεγα κυνικό, αν δεν έβλεπα, από τους στίχους πάντοτε, ότι είναι απελπισμένος...
Λευτέρης Παπαδόπουλος
