Στο ποιήμα του Δημήτρη Κρανιώτη ακούγεται το ταξίμι της συμπλοκής του έρωτα και της αλήθειας, στο δρόμο της φανταστικής διάστασης του Λόγου.
Ένας Λόγος που ακροβατεί στη ρυθμολογία των αρχαικών χρησμών.
Ένα έργο εμπνευσμένο, που συνεχίζει και τελειοποιεί με έναν τρόπο δωρικό τη φωνή του ποιητή.
