1967. Πραξικόπημα στην Αθήνα. Οι κυνηγημένοι, οι ανυπόταχτοι, ξεσηκώνονται. Ο Αφηγητής, ο Γιώργος, η Αλίκη, ο Δημήτρης και οι άλλοι περιπλανώμενοι Έλληνες, κουβαλώντας τις μνήμες τους, ψάχνουν για μια ελληνική γωνιά σε μια Ευρώπη κατοικημένη από απάτριδες. Στο Παρίσι φτάνει η Λίλη. Μόλις έχει βγει από τα μπουντρούμια της χουντικής Ασφάλειας. Η Μελίνα θέλει να γυρίσει την ιστορία της. Με τον Αφηγητή για σκηνοθέτη. Μήπως όμως η ζωή στην εξορία είναι ένα σενάριο πιο συναρπαστικό; Η ιστορία της Λίλης μας οδηγεί στην ιστορία της Μαρίνας, που στο κρεβάτι της θα γραφτεί ένα άλλο σενάριο. Στην ιστορία του Δημήτρη, που τον κατεβάζουν από το τρένο οι Γιουγκοσλάβοι τελωνειακοί και ξεκινάει με τα πόδια για τα ιταλικά σύνορα. Στην ιστορία του Γιώργου, που χάθηκε στη Σλοβενία και απαιτείται η επέμβαση του στρατάρχη Τίτο για να βρεθεί. Στην ιστορία του Μπαλή, που δεν του επιτρέπουν να θάψει τις στάχτες του φίλου του στη γενέτειρά του στη Σπάρτη. Η ιστορία της Λίλης δεν είναι τραγωδία. Καμιά από αυτές τις περιπέτειες δεν είναι ανυπέρβλητη στα μάτια του αδιόρθωτα αισιόδοξου Έλληνα. Αντίθετα, όσο πιο εξωτικές μοιάζουν, τόσο πιο σαρκαστικές καταλήγουν, με ιερά τέρατα που σηκώνουν στην πλάτη τους τις πιο καθημερινές και τις πιο ιλαροτραγικές στιγμές της αντιηρωϊκής τους διαδρομής.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]