`Ο Χριστόφορος της Ελλάδος ήταν πρίγκιπας μιας επιφανούς και αρχαίας δυναστείας. Ήταν συγγενής όλων των τότε μοναρχών. Παραταύτα, σε αντίθεση με τα περισσότερα μέλη της οικογένειας, δεν είχε τίποτε το μεγαλοπρεπές. Ήταν ευγενής τόσο στην καταγωγή όσο και στους τρόπους, αλλά προπάντων στην καρδιά: κοσμοπολίτης, πολύγλωσσος, ταξιδευτής, αλλά δεμένος μόνο με την πατρίδα του, την Ελλάδα. Λόγω των περιστάσεων και της θέσης του, είχε συμμετάσχει στο πολιτικό γίγνεσθαι. Το αξίωμα του του είχε επιτρέψει να συνδιαλεχθεί με την Ιστορία. Το χάρισμα της παρατήρησης το οποίο διέθετε τον είχε ωθήσει να εκμεταλλευθεί αυτό το προνόμιο, όμως δεν ήταν γραφτό να καταλάβει μια περίοπτη θέση στην Ιστορία. Αρκέστηκε να γοητεύει, ή και να σαγηνεύει πολλές γενιές που τον γνώρισαν. Τα παιδιά του τον λάτρευαν. Ήταν ο αγαπημένος θείος τόσο στη δική του οικογένεια όσο, αργότερα, και στης συζύγου του, που ήταν μέλος του Οίκου της Γαλλίας. Οι φίλοι του έπλεκαν το εγκώμιό του και μιλούσαν για το πρόσωπό του με συγκίνηση. [...] Έτσι, τα απομνημονεύματά του, μέσα στην απλότητα και την απουσία υπεροψίας ή ακόμη και φιλοδοξίας που τα διακρίνει, αποτελούν μια μαρτυρία σχεδόν μοναδική. Μέσα από τις σελίδες τους αναδεικνύεται ένας μετριόφρων αλλά ολοκληρωμένος ευπατρίδης, που ανήκει σε μια φυλή η οποία σήμερα έχει σχεδόν εκλείψει`.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
