Το ανά χείρας βιβλίο δεν είναι μια βιογραφία. Δεν θα ήθελα κάτι τέτοιο, και δεν νομίζω ότι έχει έλθει ο καιρός γι` αυτό. Για να γραφτεί βιογραφία πρέπει νάχουν εκδοθεί πολλές μαρτυρίες ικανές να φωτίσουν πρόσωπα και πράγματα. Είναι δύσκολο να συνθέσεις βιογραφία όταν οι πρωταγωνιστές σχεδόν όλοι ζουν, όταν τα συμφέροντα όλα σχεδόν κυριαρχούν ακόμη. Όσο διαυγής και νάναι ο βιογραφούμενος, όταν ακόμη καπνίζουν οι κάνες των συμφερόντων, πυκνώνει γύρω του το σκοτάδι μεσ` στο μεσημέρι. Έπειτα, στο πρόσωπο του ανθρώπου που βρέθηκε στην κορυφή θεσμού, πέφτει η σκιά από τις πρόχειρες κρίσεις, τις αβασάνιστες απαιτήσεις (`νάκανε αυτό κι όχι εκείνο`), και κυρίως από τις βεβαιότητες που θρέφουν οι προκαταλήψεις. Ο Χριστόδουλος, μας αγάπησε και πέρασε πολλές δοκιμασίες για μας. Δεν ήταν ο άγιος, δεν ήταν ο τέλειος· ήταν ο άνθρωπος που έταξε τον εαυτό του σε μας. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]