Η ζωή ένα συνήθειο είναι. Όλα τα πάσκασα στο έπακρον και τα συνήθισα. Και παιδιά ήκαμα και ψωμί χόρτασα και τραγούδησα, και από τα γέλια ξαραθύμησα και από κλάματα μπούχτισα και το να-να-να, Θε μου σχώραμε, το απόλαψα. Μόνο το θάνατο δεν ησυνήθισα. Θέλω να φύγω σε ώρα ανεπαίσθητη, να μην το καταλάβω κιόλας, κι ας μην προλάβω ούτε ένα «ήμαρτον» να πω για τις αμαρτίες μου στον Μεγαλοδύναμο, κι αν είναι πανταχού παρών, ας το ακούσει. Αν δεν είναι, ας πάρει ο άνεμος τις κακές, αν έχω τέτοιες αμαρτίες, και ας φύγει, γιατί το ξέρετε δα πώς υπάρχουν και καλές αμαρτίες, που να ‘χει δόξα ο Κύριος.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]