Η παραδοσιακή πραγμάτευση της ευθύνης του δράστη μιας άδικης πράξης περιοριζόταν στις βαθμίδες του αδίκου και της ενοχής. Η παρεμβολή της κατηγορίας του αντικειμενικού καταλογισμού αποτελεί σχετικά σύγχρονο απόκτημα, παρά την ήδη από καιρό διαπιστωθείσα βαρύτητα της καταγνώσεως της ευθύνης ανεξάρτητα από το αιτιώδες της συμπεριφοράς και προ της εξετάσεως της συνδρομής των όρων του υποκειμενικού καταλογισμού. Στην παρούσα μελέτη επιχειρείται η ανάδειξη των λόγων, που καθιστούν τη βαθμίδα του αντικειμενικού καταλογισμού απαραίτητη, λόγοι που συνάπτονται πρωτίστως με την ίδια τη φύση της αδικηματικής συμπεριφοράς ως προσωπικά υπεύθυνης πράξης. Κύριο μέλημα των σκέψεων που διατυπώνονται εδώ είναι να καταδειχθεί η αναγκαιότητα υπερβάσεως της αιτιότητας ως αποκλειστικού πεδίου αντικειμενικής καταγνώσεως της ευθύνης, πράγμα που ήδη, μετά την αποκάλυψη της αληθούς φύσεως της θεωρίας της πρόσφορης αιτίας ως διδασκαλίας περί καταλογισμού, έχει καταστεί κατάδηλο. (...) Σκοπός της μελέτης είναι εν προκειμένω να διαμορφώσει το περίγραμμα μιάς θεωρίας αντικειμενικού καταλογισμού, διακριτού από φυσιοκρατικές παραδοχές, που εξαντλούν την αξία χρήσης τους στο πεδίο της οντικής αιτιότητας και αναδυόμενου από την ιδιομορφία της αδικηματικής πλοκής ως μόνης δικαιικώς διαφέρουσας παραμέτρου. Παράλληλα επιδιώκει να προσδόσει στο περίγραμμα αυτό μια καθαρώς θεσμοκεντρική διάσταση, τους άξονες της οποίας αρύεται από τις προκείμενες του κοινωνιοκεντρικού λειτουργιστικού μοντέλου περί `υπολόγου` (Luhmann, Jakobs). (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]