Όσο δηλαδή η σωματική μας ύπαρξη αποτελεί την προϋπόθεση, ήτοι τον όρο της ιδιαίτερης ταυτότητας και προσωπικής μας παρουσίας, το φυσικό μας σώμα αποτελεί ταυτόχρονα και ένα έσχατο όριο, που η υπέρβασή του όπως για παράδειγμα επιχειρείται στο πλαίσιο του Διαδικτύου, μέσω της παράλειψης ή προσομοίωσης της σωματικής αμεσότητας αναδεικνύει το μέγιστο πρόβλημα της ανα-γνώρισης του ηθικού, του επαναπροσδιορισμού της τρέχουσας κανονιστικής ηθικής και πολιτικής, και άρα της οντολογίας που τις θεμελιώνει. . . Αν λοιπόν η μεταφυσική της πληροφορίας χαρακτηρίζεται από μία καθολική αγνόηση και παράκαμψη των ορίων ακόμη και του θανάτου, μια άλλη οντολογία, η οποία αντιπαρατίθεται σ` αυτήν αμφισβητώντας το τεχνικό πνεύμα που την θεμελιώνει, οφείλει να είναι καταρχήν μια οντολογία των ορίων και από την άποψη αυτή μια «οριακή οντολογία». Αν επίσης στην εποχή της πληροφορίας τα ίδια ``τα πράγματα έχουν υπερβεί τα όριά τους``, ώστε καμμιά υπέρβαση ``να μην παίζει πια ρόλο στον ορισμό μας``, αυτό δεν σημαίνει ότι το έργο-προς-πραγμάτωση της σκέψης θα πρέπει να είναι μια μεταφυσική υπέρβαση των ορίων, αλλά αντιθέτως: μια οντολογία συνείδησης των ορίων.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]