Το ταβάνι είναι σαν το πάτωμα, με τη διαφορά πως δεν μπορείς να περπατήσεις πάνω του. Ως εκ τούτου δεν χρειάζεται σφουγγάρισμα κι αυτό είναι ένα μονάχα απ` τα πλεονεκτήματά του. Πίσω απ` το ταβάνι είναι ο Θεός. Κρατάει στα χέρια Του τις Αιώνιες Ιδέες σαν φιγούρες παλαιού καραγκιοζοπαίχτη και στήνει συχνά ένα αυτοσχέδιο θέατρο. Το ταβάνι είναι το πανί. Η παράσταση παρακολουθείται απ` την οριζόντια στάση κι αυτό είναι κάτι που αδυνατεί να καταλάβει ο καημένος ο πατέρας, που με βλέπει έτσι να περνώ τις ώρες μου στο κρεβάτι. Στενοχωριέται, το νιώθω. Άλλοτε βάζει και τις φωνές. Δεν τον ξεσυνερίζομαι. Άλλωστε χάρη στον πατέρα μου έχω το σπίτι τούτο. Και το ταβάνι.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]