Ο Δημήτρης Χατζής, σε ολόκληρη τη ζωή του, αναζητούσε το Πρόσωπο του Νέου Ελληνισμού. Όσο ακραία, ή υπερβολική, κι αν ακούγεται αυτή η διατύπωση, αποδίδει το κύριο ενδιαφέρον του βίου του, το κεντρικό νήμα που συνέχει το έργο του, λογοτεχνικό και δοκιμιακό. Ενώ το λογοτεχνικό του έργο έχει καταλάβει μια από τις πιο επιφανείς θέσεις στην κριτική και την ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας, αλλά και στις καρδιές των αναγνωστών, το δοκιμιακό του έργο, μολονότι όχι άγνωστο, δεν έχει μελετηθεί αρκετά και, το σημαντικότερο, δεν έχει εκτιμηθεί ως προς τη συμβολή και την παρέμβαση που επιχείρησε. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]