Ο Αντώνης, είναι ένας σύγχρονος «κλοσάρ» που κοντεύει τα πενήντα.
Την ημέρα περπατά όλη την πόλη κρατώντας σφιχτά ένα μικρό σάκο με όλα τα υπάρχοντά του. Το βράδυ οι περαστικοί τον βλέπουν καθισμένο πάντα στο ίδιο παγκάκι του Λευκού Πύργου, με τα ακουστικά στα αυτιά του κι αν πλησιάσει κανείς πιο κοντά, θα τον ακούσει να μιλά με τις ώρες, να συζητά με τον εαυτό του, πολλές φορές να υψώνει τη φωνή του, να εκνευρίζεται κι άλλοτε να σιγοτραγουδά.
Ο μονόλογος του χρωματίζεται από ιστορίες απλές και ανθρώπινες, από αναφορές σε πρόσωπα και γεγονότα υπαρκτά και μη, από νοσταλγικές διαδρομές στη Θεσσαλονίκη και από προβληματισμούς και σκέψεις πάνω στη σημερινή πραγματικότητα.