Ο Χριστόφορος, άσχετα με το τι υποσχέθηκε στη μάνα του, υπολόγισε να πεταχτεί για το κερί του αφού τέλειωνε η λειτουργία για να μην έπεφτε πάνω στην κορύφωση της πολυκοσμίας. Αλλά και το μεσημέρι που έφτασε στην εκκλησιά, πάλι ο κόσμος σπρωχνόταν να φτάσει απ` το παγκάρι ίσαμε τα μανουάλια. Κολάστηκε δυο τρεις φορές μέχρι να προσκυνήσει και βιάστηκε να απομακρυνθεί απ` τα πανηγυριώτικα και τους ζητιάνους που σέρνονταν στις σκάλες. Με κατεβασμένο το κεφάλι προσπέρασε τους πάγκους με τις πραμάτειες και βγήκε ξανά στο δρόμο. Πέρασε στην Βασιλέως Κωνσταντίνου απέναντι, κι έψαξε να βρει ταξί για το κέντρο. Αντικριστά απ` αυτόν, ακριβώς την ίδια στιγμή η Δάφνη αναζητούσε κι εκείνη το δικό της ταξί για να εξαφανιστεί απ` εκεί μια ώρα αρχύτερα. (. . .) Αιωρήθηκα πάνω τους μη ξέροντας αν θα `ταν φρόνιμο να επέμβω αλλά μέχρι ν` αποφασίσω η Δάφνη είχε φύγει. Καλύτερα έτσι, λάθος ώρα, λάθος μέρος.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]