Η οικονομική και κοινωνική αναδιάρθρωση που συντελείται εδώ και τρεις περίπου δεκαετίες επηρέασε σημαντικά όχι μόνο τη φύση της εργασίας, αλλά και το ρόλο της μέσα στην παραγωγική διαδικασία και στην κοινωνία γενικότερα. Η χρήση των νέων τεχνολογιών και η πορεία των ευρωπαϊκών κοινωνιών προς την κοινωνία της γνώσης δημιούργησαν νέα δεδομένα και προκάλεσαν διεύρυνση των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων μεταξύ νέων κοινωνικών ομάδων. Οι ομάδες υψηλού κινδύνου δεν είναι οι ίδιες με το παρελθόν. Η γνώση και η κατοχή δεξιοτήτων αποτελούν σημαντικούς παράγοντες οριοθέτησης, στη σημερινή εποχή, των φτωχών, των ανέργων και των κοινωνικά αποκλεισμένων. Η εργασία, στην παρούσα φάση, δε δείχνει να εκμεταλλεύεται, όσο θα ανέμενε κανείς, αυτές τις τεχνολογικές εξελίξεις προς όφελός της. Ταυτόχρονα παρατηρείται, υπό την πίεση της παγκοσμιοποίησης και των οικονομικών και δημογραφικών περιορισμών, ο πολλαπλασιασμός των νέων μορφών εργασίας και η μη αντιστοίχιση των κοινωνικών αναγκών με την προσφορά των υπηρεσιών του συστήματος κοινωνικής προστασίας. Ποιο είναι λοιπόν το μέλλον της εργασίας; Επιστροφή στο παρελθόν, στην εποχή του άγριου καπιταλισμού, ή φυγή προς τα εμπρός; Η απάντηση είναι και θα είναι μόνο πολιτική.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
