Ο ασήμαντος κι ανυπόστατος Ανδροκλής Κορμάς εποφθαλμιά την πλούσια αλληλογραφία που καθημερινά κατακλύζει τον διάσημο συγγραφέα του πάνω πατώματος. Εκείνος πάλι, αηδιασμένος, σκέφτεται να ξεφορτωθή όλους τους άχρηστους του κόσμου που του κολλάνε -σαν τις μύγες στο πτώμα, καθώς λέει!- μα κι όλους τους ατάλαντους `συναδέλφους` που τον σκοτίζουν γυρεύοντας την επιδοκιμασία του, και διοχετεύει έντεχνα το ταχυδρομείο του στον όλως ανίδεον από πνευματικά αγαθώτατο συγκάτοικό του... Ώσπου οι ρόλοι αντιστρέφονται. Πρόσωπα και προσωπεία μπερδεύονται - και πιο πιστευτά είναι πάντοτε τα προσωπεία... Εν τω μεταξύ, κ` ενόσω ο Ρένος σατιρίζει αλύπητα και σαρκάζει, το Μαύρο Καράβι πλέει, που έρχεται για να μας πάρη... Κ` ίσως νάχη ήδη δέσει κάβους και να περιμένη... Η ρότα του διαγράφεται μέσα από τα υπόλοιπα διηγήματα, που εγκαταλείπουν το φαιδρό ένδυμα, και μιλούν χωρίς προσχήματα στους μελλοντικούς συνεπιβάτες...
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
