... όταν κάθομαι να γράψω μια σελίδα, αισθάνομαι ότι κάποια κρούστα σπάζω. Κάτι προσπαθώ ν` απελευθερώσω από κει μέσα, ένα πρόσωπο, μια συγκίνηση, μια σκέψη ή μια στάση ανθρώπινη.
Κι αυτές εδώ οι αναφορές μου στην πολιτική αυτή την έννοια έχουν. Δεν κάνω ιστορία και μάλιστα πολιτική ιστορία. Αυτή είναι η κρούστα κι εγώ προσπαθώ, το κατά δύναμιν, να βρω τι είναι από κάτω (και κάπου το έχω και μ` έχει αγγίξει, έγινε στοιχείο της ζωής μου)...
Κι αυτήν ακόμα την έκφραση πολιτικό πρόσωπο την αισθάνομαι πια να σημαίνει, σχεδόν πάντα, πώς έχουμε πάλι εδώ έναν άνθρωπο, θαμμένον κάτω από την ίδια ανθρωποφάγα κρούστα.
