Ήταν προχωρημένο απόγευμα, όταν ο άγγελος προσεδαφίστηκε στην ταράτσα του παρατηρητήριου. Ήταν ένας πελώριος άγγελος, που έτσι κι αλλιώς στεκόταν όρθιος, με τα πόδια ανοιχτά και τα φτερά του ακόμη απλωμένα, οι ώμοι και το κεφάλι του πρόβαλλαν ψηλά επάνω στη σκεπή του κτίσματος. Ο ήλιος, ο οποίος εκείνη τη στιγμή άγγιζε τη δύση του, πρόσθετε χάλκινες ανταύγειες στα σκουρόχρωμα μαλλιά του, τα χτενισμένα σε μιαν μακριά αλογοουρά που ξεκινούσε από την κορυφή του αυχένα κι έκανε ένα μικρό χρυσό σκουλαρίκι σε σχήμα κρίκου, που έπαιζε στο αριστερό του αυτί, να σκορπά ολόγυρα μια εκτυφλωτική λάμψη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]