Το ανεξάντλητα Σημαίνον
91 ποιήματα
Εξαντλημένο
ISBN: 978-960-7158-42-0
Ιδεόγραμμα, Αθήνα, 12/2006
1η έκδ.
Γλώσσα: Ελληνική, Νέα
Γλώσσα πρωτοτύπου: Αγγλικά
€ 15.90 (περ. ΦΠΑ 6%)
Βιβλίο, Χαρτόδετο
18 x 25 εκ., 366 γρ., 120 σελ.
Περιγραφή

Emily Dickinson - Μία Μορφή - Ένα Πέρασμα - Ένα Μετέωρο - Ακατάταχτο σε Νόρμες, `...Δεν βρίσκω σε ποια κατηγορία μπορούν να ενταχθούν τα ποιήματά της...`, υπήρξε μόνιμο πρόβλημα για τον Thomas Wentworth Higginson, εκδότη λογοτεχνικού περιοδικού, πρώην ιερομένο, με μεταρρυθμιστικές απόψεις για τα δικαιώματα και την κοινωνική θέση των γυναικών και με ενδιαφέρον για την προώθηση της γυναικείας παρουσίας στα γράμματα. Όπως είπε κάποτε σ` έναν φίλο του: `Οι στίχοι της ήταν αξιοπρόσεκτοι, αν και ιδιόρρυθμοι, ιδιαίτερα εύθραυστοι, όχι αρκετά δυνατοί για να δημοσιευθούν`. [...]
Πνεύμα αδέσμευτο, ασυμβίβαστο (σταμάτησε από μικρή ηλικία να πηγαίνει στην εκκλησία), η γραφή της προδρομική (περικόπτει τη λέξη αν χρειαστεί, αδιαφορεί για γραμματικούς και συντακτικούς κανόνες, γεννά δικούς της κανόνες), η καταγραφή `γυμνή` και άμεση αυτού που ο νους συλλαμβάνει όπως γυμνός βγαίνει ο μίσχος μεσ` από το χώμα. Οποιοδήποτε περιστατικό, φυσικό φαινόμενο, δημιούργημα της φύσης, ένα
υμενόπτερο, μια πέτρα, ένα ηλιοβασίλεμα, γίνεται αφορμή και πηγή για συμπαντικές αναφορές και στοχασμό, όσο πιστά μπορεί να αποδοθεί αυτό μια και `Τ` Αληθινά Ποιήματα` διαφεύγουν. Ένας εσωτερικός ποταμός που μέσα του ρέει ο Κόσμος. Αναζητά το δικό της στίγμα αδυνατώντας να δώσει εξήγηση, πλησιάζει το άνοιγμα προς το επέκεινα διαρκώς σχοινοβατώντας πάνω από άβυσσο. Η όραση και η ενόραση υπήρξαν ο μεγάλος της ξεναγός στην οικουμένη κι ας έζησε μιαν ολόκληρη ζωή στην πουριτανική κωμόπολη Άμερστ (5.500 κάτοικοι το 1927) περιτριγυρισμένη από βουνά.
Συχνή αναφορά στα ποιήματα της ο θάνατος ή όπως τον αποκαλεί `η Αθανασία` μα που γι` αυτήν οι άνθρωποι κρατούσαν το στόμα τους κλειστό και πείραμα δεν υπήρχε να την αποδείξει. [...]


[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]

Πρόλογος
Είμαι ο Κανένας! Εσύ είσαι ποιος;
Είναι αγαλλίαση ο πηγαιμός
Ένιωσα μια Κηδεία, στο Μυαλό μου,
Ένας Αέρας φύσηξε
Ουδέποτε ένα Βάλτο είδα -
Σου ψηλαφίζει την Ψυχή Εκείνος
Είναι μια Σκέψη αξιοσέβαστη
Πεθαίνει η λέξη
Ο θείος Τίτλος - είναι ο δικός μου!
Τα Μόνα που μαθαίνω Νέα
Λεοπάρδαλη - απ' τον πολιτισμό - ζώο καταφρονημένο!
Πόσο αργόπνοος ο Άνεμος -
Το Βούισμα μιας Μέλισσας
Με συλλαβές Πορφύρινες οι Λόφοι
Να περιμένεις μία Ώρα - είναι πολύ -
Συγκρατημένο το ηφαίστειο δεν ξεχνά Εκείνοι - τότε που πέθαιναν,
Στο ευαίσθητό μου αυτί - κουσκουσουριά τα Φύλλα -
Με την συνήθη αντίληψη και τα Μισόλογα
Πρώτα μια Ενέργεια κρούει στη Σκέψη
Ένα Ρολόι σταμάτησε -
Ένας Αέρας Σαλπιγκτής -
Ίσως να ζήτησα τ' απέραντα -
Να σε δεχθώ; είπε ο Ποιητής
Η Πεταλούδα σίγουρα
Η λιγοστή διάρκεια της ζωής
Η Ζωή που έδεσε πισθάγκωνα τις αποδράσεις
Όλα όσα υπάρχουν είναι Αγάπη,
Κανένα Πέρασμα δεν είδα - ήταν ραμμένοι οι Ουρανοί -
Άγρια Θύελλα, σφυροκοπά ο αέρας -
Αν δεν θα είμαι ζωντανή
Από τον Εαυτό μου - να εξορίσω - Εμένα -
Το Κόκκινο - Φλόγα λαμπρή - είναι το Πρωί -
Το δικαίωμα τέρμα να δώσεις στη ζωή σου
Όπλο Γεμάτο - στεκόταν η Ζωή μου -
Για ν' αποδράσουν απ' τη μνήμη
Παίζουμε με Ζυμάρια -
Δεν ήταν Θάνατος, γιατί ήμουν όρθια,
Πλατύτερος απ' τον Αιθέρα - ο Νους -
Γι' Αυτόν που τα Πρωινά μετρούν για Νύχτες,
Είναι ένα φως Λοξά που πέφτει,
Μεγάλοι Δρόμοι της σιωπής βγάζανε πέρα
Δύο φορές τελείωσε η ζωή μου πριν τελειώσει -
Οδεύοντας - για τον Κριτή -
Με κατηγόρησε - η Ψυχή μου - Και δείλιασα -
Το Τριανταφυλλάκι αυτό κανένας δεν το ξέρει -
Όλα η αγάπη τα μπορεί αλλά Νεκρούς δεν ανασταίνει
Θα στείλω το φτερό απ' το Καπέλλο μου!
Ο Ήλιος πως ανέτειλε θα σου ιστορήσω -
Πιστεύω πως ο Άνεμος Ρίζα του έχει το Νερό -
Ασφαλισμένα στ' Αλαβάστρινά τους Δώματα
Ποτέ δεν είδα 'Ηφαίστεια' -
Τόση σιωπή - Σιωπής άλλη στη Γη καμία
Ψυχή που έχει Επισκέπτη
Γι' Αυτόν που παραιτείται απ' τη ζωή Του
Πέθανα για την Ομορφιά - και πάνω
Είναι ένα τόσο τίποτα να κλαις -
Καλοκαίρι για σένα, εγώ να είμαι
Έμοιαζε σα να 'τρεχαν οι Δρόμοι
Πατώ Σανίδι το Σανίδι
Κενό από αγάπη πρόσωπο άχαρο,
Προαίσθημα - τούτη η μακρόσυρτη Σκιά - πάνω στη Χλόη -
Η Ψυχή διαλέγει τον δικό της Κόσμο -
Χείλη θνητά αν μάντευαν
Πόσο ευτυχισμένη η Πετρούλα
Εκεί που Πλοία Πορφυρά - γαλήνια λικνίζονται -
Το Παρελθόν είναι ένα Πλάσμα τόσο αλλόκοτο
Ο Άνεμος-ταπ-τάπ-ταπ έκρουσε ελαφρά
Ω, πώς τα γέρικα Βουνά σταλάζουν Δύση
Ανεπαισθήτως όπως Θλίψη
Επήγα στον Παράδεισο -
Απόλαυση ζητάει - πρώτα - η Καρδιά -
Ανήκει σε όλους το Πρωί -
Μετά τη Φρίκη - πέρασε από εμάς -
Μην ξέροντας πότε θα έρθει η Αυγή,
Εκείνον που τ' όνομά του όταν ακούς
Πιο φιγουράτο το Αίμα απ' την Αναπνοή
'Φύση' είναι αυτό που βλέπουμε -
Η φήμη είναι μια μέλισσα.
Καΐκι Κεχριμπάρινο στων Ουρανών τη Θάλασσα,
Καθένας που τον χάνουμε μας παίρνει ένα κομμάτι·
Θα υπάρξει αλήθεια ένα 'Πρωί';
Η πρώτη Πράξη είναι να βρεις
Να κοιτάς τον Καλοκαιρινό Ουρανό
Ακράγγιξε της Φύσης τη γλυκιά Κιθάρα
Πεσμένος είναι ο Ουρανός - τα Σύννεφα κουρέλια.
Ένα Παντού Ασήμι
Σαν το Βιβλίο καμιά Φρεγάτα δεν υπάρχει
Όπως βλέφαρο πρόθυμο σε κουρασμένο μάτι
Κρύβομαι στο λουλούδι μου,
Το Πείραμα στερνό μας κατευόδιο -
Σημειώσεις
Βιβλιογραφία
Έργα της Έλλης Συναδινού

Add: 2014-01-01 00:00:00 - Upd: 2023-09-01 13:12:14