Ο σύγχρονος επικοινωνιακός πολιτισμός παρουσιάζει πτυχές συνάντησης τεχνολογίας και ανθρωπολογίας. Τα διάφορα `επικοινωνιακά μέσα` (από τον κινηματογράφο και την τηλεόραση έως τον Η/Υ και τα κινητά τηλέφωνα), έχουν ως κυρίαρχο σημείο την οθόνη· ταυτόχρονα (κι ίσως λόγω της `επιρροής` των τεχνολογιών που σχετίζονται με την οθόνη και άρα με το `βλέμμα`), κυριαρχούν στα διάφορα επικοινωνιακά μέσα κάποια φαινόμενα `βαρβαρότητας` (όπως είναι ο `οπτικός κανιβαλισμός` ή τα διάφορα φαινόμενα αναπαράστασης `πρωτόγονων` συμπλεγμάτων και ορμών).
Η έννοια των σχέσεων φαίνεται ότι αλλάζει. Στους συνηθισμένους τόπους της καθημερινής `μαζικής συνεύρεσης` (όπως είναι τα μέσα μεταφοράς, τα εμπορικά κέντρα ή οι χώροι διασκέδασης), οι `εφήμερες` συναντήσεις (γύρω από κάποιο υλικό ή πολιτιστικό `προϊόν`), χαρακτηρίζουν το `μοναχικό πλήθος`. Η `κοινωνικότητα` μετατίθεται στη σφαίρα της εικονικότητας και μ` αυτήν την έννοια, ο κοινωνικός δεσμός (η κοινωνική αλληλεγγύη) γίνεται όλο και πιο εικονικός.
Η τηλεόραση, ως `εικονικό καφενείο` του `πλανητικού χωριού` αποτυπώνει τόσο `πρωτόγονες` συμπεριφορές (παρόλο που πιστεύεται ότι οι συμπεριφορές αυτές είναι χαρακτηριστικό μόνο των παραδοσιακών αγροτικών κοινωνιών), όσο και `μετατόπιση της κοινωνικότητας στο εικονικό επίπεδο`. Πρόκειται για δυο βασικά χαρακτηριστικά του κυρίαρχου (`μεταμοντέρνου`) επικοινωνιακού πολιτισμού που η παρούσα μελέτη προσπαθεί να προσεγγίσει.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
