Ο Τζο ο Τρομερός, που κρατάτε στα χέρια σας, έκανε το πρώτο του «ντου» πριν από σαράντα εφτά χρόνια σαν ήρωας ταινίας. Σήμερα ξαναχτυπάει από άλλο πόστο. Αντί να `ναι ντυμένος με την κινηματογραφική emulsion, τώρα φοράει ρούχα καμωμένα από τυπωμένο χαρτί. Είναι όμως ο ίδιος: αστείος, απλοϊκός, καταφερτζής, πονηρούλης, γκαφατζής κι ονειροπόλος, κρατάει ακόμα την παλιά «αθωότητα» του ελληνικού κινηματογράφου σ` εκείνες τις ημέρες της «δόξας» του, όταν «εν αγνοία» του πάσχιζε να δώσει στους κουρασμένους της εποχής ένα μικρό κομμάτι απ` τη χαμένη ελπίδα. Το ίδιο επιχειρεί και τώρα. Γιατί ο Τζο ξέρει πως εκείνος ο όμορφος κόσμος που είχε κάποτε ονειρευτεί, στα θολά και υπαινικτικά πλάνα του παλιού κινηματογράφου, κάπου εδώ ένα γύρω θα `ναι κρυμμένος. Κι αν οι απαισιόδοξοι λένε πως δεν υπάρχει, ο Τζο είναι ελεύθερος να τον φαντάζεται και να τον περιμένει.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]