Και το ερώτημα, εντελώς ρητορικό, είναι, όταν η δημιουργία ως εξομολόγηση συντροφεύεται από το Ταξίδι, ποιο άραγε το αποτέλεσμα; Τα ταξιδιωτικά κείμενα του Νίκου Καζαντζάκη. Κείμενα που όσο σκύβει κανείς πάνω τους τόσο χάνεται και χάνει τις λέξεις, τόσο φεύγει μαζί του σε τόπους και ονόματα του Μύθου, σ` ένα ταξίδι διόλου νοερό και καθόλα σωματικό, κι ας έχουν περάσει από τότε χρόνια πολλά κι ας έχει κυλήσει πολύ νερό στ` αυλάκι. Στ` αυλάκι των τόπων που σεργιάνισε μα και της Ιστορίας. Γιατί ο Καζαντζάκης γνωρίζει καλά πως το ταξίδι είναι παιδεία, σύμφωνα με την αγαπημένη ρήση του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, γνωρίζει πώς να μετουσιώνει συνειδητά την ταξιδιωτική εντύπωση και περιγραφή σε καθαρή λογοτεχνία, και πάνω απ` όλα, γνωρίζει πως τα ταξίδια που διαλέγουμε να κάνουμε, ή που εκείνα μας διαλέγουν, είναι ο δύσβατος, παιγνιώδης, λυτρωτικός δρόμος προς τον εαυτό μας. `Όποιος ταξιδεύει μακριά πολλά πράγματα μαθαίνει. Κι αυτά αφορούν τον ίδιο του τον εαυτό`, γράφει ο άλλος σπουδαίος ταξιδιώτης της λογοτεχνίας, ο Λόρενς Ντάρρελ. [...]