(. . .) Σήμερα, 34 χρόνια μετά το χαμό του Αλέξανδρου Παναγούλη την Πρωτομαγιά του 1976, τα ποιήματά του ακόμα προκαλούν, ακόμα ξυπνούν συνειδήσεις, ακόμα γαλουχούν τους ανθρώπους με αγωνιστικό αίσθημα ευθύνης· δίνοντας στον αγώνα όχι μια ευκαιριακή μορφή, αλλά υποστηρίζοντας μια στάση ζωής. Τα ποιήματά του ξεπερνούν το χρόνο και μπορούν να μεταδώσουν μηνύματα σε επόμενες γενιές, τα ποιήματα αυτά, που γράφτηκαν με αίμα σε μικρά κομμάτια χαρτί, πάνω σε σπιρτόκουτα. (. . .)
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
