Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ
Ζηλεύω τις λεπτές λευκές κουρτίνες
Γιατί χορεύουν
Ευτυχισμένες εγκυμονούν απ` τον αέρα
Που τις χαϊδεύει τρυφερά
Αδιάκοπα
Έξω στον ροδοσκέπαστο κήπο
Η φύση οργιάζει
Η πλεξούδα μου κρέμεται αφρόντιστη
Στην πλάτη μου σαν σκοινί δημίου
Το διάφανο αλάτι των δακρύων
Στέγνωσε στα μάγουλά μου
Μια φούχτα χάπια κρατούν
Το μυαλό μου παγωμένο
Εκείνη η γυναίκα μες τον καθρέφτη
Ακολουθεί τις κινήσεις μου
Φορά το φουστάνι μου
Κι ένα ανέκφραστο ύφος
Στον καθρέφτη της κρίσεως είμαι άλλη.
