Η αφήγηση της προφορικής λογοτεχνίας δεν αποτελούσε μονάχα μια καλλιτεχνική πράξη αλλά ήταν και παιδαγωγική και ψυχοθεραπευτική διαδικασία. Η τέχνη του παραμυθά γέννησε το λαϊκό θέατρο και τη λογοτεχνία, ενώ δυνάμωσε τη συνοχή των ανθρώπινων κοινοτήτων προσφέροντας ατομικά και κοινοτικά ιστορική ταυτότητα, ψυχική βοήθεια και πνευματική στήριξη. Η σύγχρονη αναβίωσή της ποτίζεται από τη νοσταλγία της κοινότητας, την αγάπη στο ζωντανό λόγο και την ανάγκη της απλότητας. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
