Τα διηγήματά μου αυτά, που απάνθισα ο ίδιος, αποφάσισα όχι χωρίς δισταγμούς, να τα εκδώσω, πραγματοποιώντας έστω και αργά μια παλιά επιθυμία, που κατά έναν τρόπο δεν εκφράζει παρά το τέλος του ονείρου.
Γράφτηκαν στα φοβερά χρόνια της κατοχής και στα χειρότερα του εμφύλιου πολέμου που ακολούθησαν. Υπήρξαν μυστικές ανάσες στην ασφυκτική ζωή μου, θροούσαν μέσα μου σαν χίλιες λυμένες κόμες κοριτσιών της Θεσσαλονίκης. Σε κάθε γεγονός υπάρχει μια αιώνια υπογραφή. Στο Λόφτσε ένας χωμάτινος σωρός έβγαζε αίματα και πότε πότε μεγάλα κομμάτια του κινούνταν από τα αέρια έξι χιλιάδων πτωμάτων. Ο δαιμονικός Άιχμαν εκτελέστηκε το 1961. Ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ Λασάνης αυτοκτόνησε το 1988. Οι στάχτες και των δυο σκορπίστηκαν στην ίδια θάλασσα, την παντοτεινή Μεσόγειο.
Ο καιρός έκλεισε με λίπος τις τρύπες των αυτιών μας και δεν αρκούν πια τέτοιες ιστορίες. Ζήσαμε -ή δε ζήσαμε αλήθεια;- εποχές αβυσαλέες και δυσκατάληπτες, δύσκολο ν` απλώσειςς το ζωντανό τους χνάρι στην τυραννική φόρμα του χαρτιού. Μπορούμε όμως να ξαναδοκιμάσουμε να ελευθερωθούμε από το φόβο. [...] (από τον πρόλογο του συγγραφέα)