[. . .] Η Βέρα είναι τριάντα τριών και αντί μωρού κουβαλάει στην πλάτη της ένα ασημί λάπτοπ που έχει γυρίσει τον κόσμο. Το υπερηχητικό μυαλό και μαλλί της τινάζει τους γύρω σαν μύγες. Ζει με τη συλλογή παπουτσιών της. Αποκοιμιέται με Μίκυ Μάους. Είναι σούπερ. Δεν είναι φτιαγμένη για να βλέπει τηλεόραση. Γιατί είναι φτιαγμένη; Για να απλώνει βρακιά, αν ακούσει τη μάνα της, για να σώζει εταιρίες, αν ακούσει τον Τσάρλι. Για να ζει σε ξενοδοχεία, να παρασέρνει σ` αυτά άντρες που δεν την ενδιαφέρουν. [. . .] Με επιτάχυνση ξαμολημένου ασανσέρ ουρανοξύστη σε άδειο γλιστερό φρέαρ λίγο πριν συντριβεί στο υπόγειο, η Βέρα καταρρέει. Κι ανακαλύπτει τον έρωτα και το φόβο. Άντρα προς άντρα, φόβο προς φόβο, η Εύη Λαμπροπούλου διηγείται την ιστορία της που είναι αγχωτική και διασκεδαστική σαν μπαλάκι του τέννις. Φαίνεται ότι η συγγραφέας της πολυσυζητημένης Χάπι-Λου έχει πάρει κάποιου είδους υπερταχεία που την προωθεί προς την Αμερικάνικη λογοτεχνία των Ντάγκλας Κόπλαντ και Μπρετ Ίστον Έλις.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]