Η ανάγκη να συνυπάρχουν το Σύνταγμα και τα σπουδαιότερα διεθνή κείμενα που κατοχυρώνουν τα δικαιώματα του ανθρώπου και αποτελούν, δια της κυρώσεως των, και εσωτερικό ελληνικό δίκαιο, ήταν ήδη επιτακτική αμέσως μετά τη θέση σε ισχύ του Συντάγματος το 1975. Κατά πρώτον, εν όψει της καινοτομίας που αυτό εισήγαγε, με το άρθρο 28 παρ. 1, στην ιεραρχία των πολιτειακών πράξεων. Περαιτέρω, για τον δικαστή, τον θεωρητικό και τον δικηγόρο, που οφείλει να ανεύρει και διατυπώσει το νομικό πλέγμα προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Δεν αρκεί πλέον η νομολογιακή προσέγγιση των συνταγματικών κανόνων που προεχόντως λειτουργούν ως κανόνες αναφοράς για την αξιολόγηση των κατώτερων κανόνων. Επιβάλλεται τώρα η παράλληλη - σύγχρονη ενασχόληση και η αυτεπάγγελτη ακόμη εφαρμογή και των άλλων αυτών κειμένων ώστε ο δικανικός ή θεωρητικός συλλογισμός να είναι ασφαλέστερος (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]