"Κατά το βραδάκι, διακρίναμε μια πολιτεία από πέτρα. Ήταν η Σμύρνη. Είχα ακούσει τόσο πολλά γι` αυτήν, την είχα σκεφτεί τόσο πολύ, που θ` αναγνώριζα την καθάρια, τρυφηλή πόλη ανάμεσα σε εκατό άλλες. [...] Ήταν μπροστά μας, σύγχρονη και βάρβαρη, νεότατη και γηραλέα, ελληνική, γαλλική, ιταλική και τουρκική, παράξενα σύνθετη, κοσμοπολίτισσα και πολύγλωσση. Με τους μιναρέδες της εποχής του Μωάμεθ, το μουσουλμανικό νεκροταφείο της, με το πέπλο των κυπαρισσιών, τα λευκά καμπαναριά και τους πράσινους θόλους των ορθόδοξων εκκλησιών της, το γκρίζο κοπάδι των οθωμανικών σπιτιών που είχε καταφύγει πολύ μακριά προς τα άγρια υψώματα του Πάγου. Και κατά μήκος της θάλασσας, αυτή την περήφανη πρόσοψη των ευρωπαϊκών σπιτιών πάνω στα οποία κυμάτιζαν οι προξενικές σημαίες των Δυνάμεων, λες και η Δύση είχε εγκατασταθεί κυρίαρχος στην πιο όμορφη και πολυπόθητη από τις σκάλες της Εγγύς Ανατολής".