Βρισκόμαστε σε στρατιωτικό θάλαμο του καταυλισμού του «Συγκροτήματος Τεθωρακισμένων» με τα παράθυρα κλειστά και φρουρούς στρατιώτες με εφ` όπλου λόγχη και, καθώς έβλεπα όλους με πιτζάμες, πλην του αρχηγού του Κέντρου Γεωργίου Παπανδρέου, νόμιζα ότι ετοιμαζόντουσαν να ξαπλώσουν, στα πέρα για πέρα, κατά μήκος του θαλάμου στρωμένα, άδεια στρατιωτικά κρεβάτια. Οι πιτζάμες ωστόσο - όπως μου εξήγησαν - δεν είχαν την έννοια του... ξαπλώματος, γιατί έτσι τους είχαν φέρει όλους, άρον - άρον απ` τα κρεβάτια των σπιτιών τους, στις δύο το πρωί, όπως είπα, εν σπουδή, χωρίς να τους αφήσουν να πάρουν μαζί τους τίποτα, ούτε ένα κοστούμι. - Εσείς κ. Πρόεδρε, όμως... Σας βλέπω ντυμένον... Χαμογέλασε ο Παπανδρέου: - Εμένα φίλτατε συνέβη ως εξής: κοιμόμουν βαθιά, όταν ξύπνησα από έναν θόρυβον. Άνοιξα τα μάτια μου και βλέπω ξαφνικά επάνω από το κρεβάτι μου έναν λοχαγόν εν στολή, μαύρον τη θέαν, που κρατούσε ένα πιστόλι και μου έλεγε με προφανή εκνευρισμόν: «Σηκωθειτε κ. Πρόεδρε! Σηκωθείτε γρήγορα κ. Πρόεδρε!». Ίσως ήταν μαύρος ή πολύ μελαμψός, ίσως μου εφάνη έτσι, καθώς είχα τόσο απότομα ξυπνήσει. Η πρώτη σκέψις που έκανα ήταν: «Θα με εκτελέσει!». Αλλά εκείνος... δεν με εκτελούσε! Εκρατούσε μόνον το πιστόλι και επαναλάμβανε: «Γρηγορα κ. Πρόεδρε! Σηκωθείτε Κ. Πρόεδρε!» Η εντύπωσις που εσχημάτισα ευθύς αμέσως ήτο ότι εκείνος... εφοβείτο περισσότερο από εμένα! «Στάσου, παιδί μου, του έλεγα, να ντυθώ, τουλάχιστον, να βάλω τα παπούτσια μου!». Εσηκώθηκα από το κρεβάτι μου και άρχισα να ντύνομαι, ενώ ο άνθρωπός μου αγωνιούσε συνεχώς και μου επαναλάμβανε σπασμωδικά: «Γρήγορα κ. Πρόεδρε, γρήγορα κ. Πρόεδρε!». Αλλά εγώ όταν αντελήφθην ότι δεν είχε εντολή να με εκτελέσει, ησύχασα, εντύθηκα με όσην άνεσιν επέτρεπε η περίστασις, η οποία οπωσδήποτε δεν ήταν ιδεώδης για να φτιάξει κανείς εξαιρετικά επιμελημένην τουαλέταν!

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]