Αν γυρίσει κανείς πίσω με την φαντασία του σε προηγούμενες δεκαετίες, π.χ. τη δεκαετία του `70 ή του `80 ή και του `90, θα γελάει με τις ακλόνητες βεβαιότητες εκείνης της εποχής. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ασπάζεται το μεγάλο λαϊκό ηγέτη Καντάφι, το κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης, κυρίαρχα και ανέτοιμα να φέρουν την επανάσταση μέχρι τις ακτές του Ατλαντικού, η Σοβιετική Ένωση παντοδύναμη μπροστά στην κατάκτηση του κόσμου, με βάση τη νομοτελειακή εξέλιξη της Ιστορίας, όπως την όριζαν τα ιερά κείμενα.
Σήμερα, λίγα χρόνια μετά, ούτε καν μια σταγόνα στο χρόνο της Ιστορίας, όλα αυτά έχουν καταρρεύσει. Θρύψαλα που τα παίρνει ο άνεμος των αλλαγών. Μα που πήγαν αυτές οι νομοτελειακές βεβαιότητες που όριζαν την τύχη μας πέρα από τη θέλησή μας και εναντίον της; Που πήγαν οι μεγάλες διακηρύξεις; Που χάθηκαν τα τροπαιοφόρα επαναστατικά κινήματα και που κρύβονται οι κατά καιρούς εκφραστές τους με την ψευδή συνείδηση;
Υπάρχει σε όλες τις κοινωνικές συγκροτήσεις μια εκρηκτική δύναμη στα θεμέλιά τους. Η εκρηκτική δύναμη της ελευθερίας, που ζωντανή πάντα μέσα στην ανθρώπινη συνείδηση, θα διαγράφει με μια μονοκοντυλιά κάθε ιερή βεβαιότητα και θα ανατρέπει κάθε παγωμένη στιγμή της Ιστορίας.
Τίποτα δεν είναι ιερό. Ιερή είναι μόνο η ελευθερία.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
