Όποιος εγκύψει στη μελέτη της ιστορίας της Σμύρνης εντυπωσιάζεται από την ιλιγγιώδη διαφορά ανάμεσα στο εξαιρετικό πεπρωμένο αυτής της πόλης ήδη από την αρχαιότητα και στη λήθη, στην οποία έχει περιπέσει μετά το 1922. Η Σμύρνη, η πόλη που ξαναχτίστηκε πάνω στ` αποκαΐδια, ελάχιστα θυμίζει τη λαμπρή μεσογειακή πόλη του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα. Από το τέλος του 17ου αιώνα, η Σμύρνη είναι ένα ακμάζον λιμάνι της Ανατολικής Μεσογείου. «Σμύρνη η Άπιστη» για τους μουσουλμάνους κατοίκους της, διότι οι μη μουσουλμάνοι -εβραίοι και χριστιανοί- αποτελούν την πλειονότητα εκεί· «μικρό Παρίσι της Ανατολής» για τους ευρωπαίους ταξιδιώτες, που την επισκέπτονται τον 19ο αιώνα λόγω της έντονης πνευματικής ζωής της. Μέχρι τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, αυτή η πόλη ευημερεί χάρη στις διάφορες εμπορικές σχέσεις της, ακτινοβολεί χάρη στον κοσμοπολιτισμό της (εκεί συνυπάρχουν Ευρωπαίοι, χριστιανοί ορθόδοξοι και καθολικοί, μουσουλμάνοι και εβραίοι), χάρη στους στενούς δεσμούς της με την Ευρώπη, καθώς και στους ευρηματικούς, καινοτόμους και φιλότεχνους κατοίκους της. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
