Ο Αλεξάνταρ, ένας νεαρός από τη Βοσνία, αναγκάζεται το 1992 να εγκαταλείψει μέσα σε μια μέρα με την οικογένειά του την εμπόλεμη χώρα του και να καταφύγει στη Γερμανία. Χρειάστηκαν δέκα χρόνια για να ξεχάσει το πιο εφιαλτικό εικοσιτετράωρο της ζωής του και να προσαρμοστεί σε μια καινούρια πατρίδα, όταν επιστρέφει για πρώτη φορά στο Βίζεγκραντ, την πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Η επιστροφή του είναι μια αναζήτηση της αθωότητας, της μνήμης και του παρελθόντος που έχει χάσει· και η Ασίγια, το κατάξανθο προσφυγόπουλο, το είδωλο όλων όσων είχε αφήσει πίσω στην πρώτη του πατρίδα για δέκα χρόνια ο Αλεξάνταρ. Οι ιστορίες του Αλεξάνταρ μοιάζουν με ολοζώντανες εικόνες που θα μπορούσαν να έχουν βγει από το φακό του συμπατριώτη του, Εμίρ Κουστουρίτσα, αν δεν τις σκίαζε η μελαγχολία ενός νέου που του στέρησαν την πατρίδα και την παιδική του ηλικία, αλλά και ο φρικτότερος πόλεμος στην Ευρώπη μετά το 1945.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]