... Εξακολουθώ να πιστεύω πως η ανάγνωση της «Προσωπικής Μαρτυρίας» θα αποβεί ιδιαίτερα χρήσιμη ιδίως για τη νέα γενιά, που προβάλλει ολοένα και πιο ανιστόρητη, ανύποπτη και αλαζονική. Το βιβλίο καλύπτει, στο επίπεδο της μαρτυρίας, μια πολυτάραχη και συνάμα τραγική περίοδο για την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό. Με αφετηρία το 1941, τα χρόνια της φασιστικής Κατοχής και τα πρώτα σκιρτήματα για Αντίσταση, προσεγγίζει (μέσα απ` τα βιώματα των Δεκεμβριανών και των εμφύλιων συγκρούσεων) το 1952, χρονιά ενταφιασμού των ελπίδων για μια καλύτερη και δημοκρατικότερη καθημερινή ζωή. Ελπίδων που εξοβελίστηκαν από τους εμφύλιους σπαραγμούς, τον ψυχρό πόλεμο και την εδραίωση της βασιλόφρονος Δεξιάς στην εξουσία. Η «Προσωπική Μαρτυρία», το σημαντικό αυτό χρονικό των νεανικών βιωμάτων του Α. Πεπονή, αποτελεί συνάμα ένα πολύτιμο ντοκουμέντο που φωτίζει, νηφάλια, τη συγκυρία της Κατοχής, την Αντίσταση, την εμφύλια διαμάχη και τις επιπτώσεις της στη μεταπολεμική πολιτική ζωή. Κυρίως όμως προσεγγίζει το δράμα των κομματικά ανένταχτων που αγωνίστηκαν με σημείο αναφοράς την ελευθερία. Εκείνων που πάλεψαν για τη «λευτεριά», αποστασιοποιημένοι από ακρότητες, και που, τελικά, γεύτηκαν, πέρα από το όραμά τους, τις επιπτώσεις ενός μάταιου, όπως αποδείχτηκε, αλληλοσπαραγμού. «Γυρίσαμε στο Πανεπιστήμιο -γράφει- και αφεθήκαμε να μας απορροφήσει η παρακολούθηση των παραδόσεων, οι λιγοστές φροντιστηριακές ασκήσεις, η μελέτη πανεπιστημιακών συγγραμάτων και μονογραφιών. Τα όνειρα και τα αιτήματα για το χτίσιμο της καινούργιας μεταπολεμικής πανεπιστημιακής ζωής, εγκαταλειμμένα οριστικά...». Στις αρχές της δεκαετίας του `50 χάθηκαν ανεπιστρεπτί και οι ελπίδες για μια δημοκρατική διακυβέρνηση. Και μόνο για το ήθος που αποπνέει αυτό το βιβλίο θα πρέπει να διαβαστεί από τους νέους και να ξαναδιαβαστεί απ`ο τους παλιούς.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]