«. . .Μιλώντας για την παιδαγωγική της σκηνοθεσίας και την εκπαίδευση του θιάσου, στόχος μου ήταν πάντα να αναδείξω ό,τι μένει άγνωστο, κρυμμένο στον ηθοποιό και όχι να επιβάλλω μία πειθαρχία, μία τεχνική εξωτερικά. Στην αρχή αφήνω τον ηθοποιό να εκφραστεί σε πρώτο επίπεδο μόνος του - έπειτα δοκιμάζω να τον φέρω σε αμηχανία, να τον κάνω να βγει από τον εαυτό του - κι εγώ παρακολουθώ από μακριά, παρακολουθώ όλες του τις κινήσεις, όλες του τις αντιδράσεις, μέχρι να καταλάβω ποιο κατά τη γνώμη μου είναι το σωστό - το κρατάω και λέω: «Ωραία λοιπόν, αυτό είναι το πρόσωπο του Ορέστη σύμφωνα με τη δική σου προσωπικότητα, του ηθοποιού, και όχι με τη δική μου». (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]