Ήτανε καλοκαίρι εκείνο τον καιρό που γυρνούσαμε εγώ κι η Σορέλλα, η καθεμιά στο δικό της μοναχικό και απεγνωσμένο δρόμο. Κι ήταν κι εκείνο το καυτερό ηλιάτικο φως που μας έκανε την πορεία ακόμα πιο απεγνωσμένη. Δεν ήμασταν όντα της μέρας εμείς, παλεύαμε όμως τη μέρα να υπάρξουμε. Κι αργότερα που γίναμε στοιχεία της νύχτας που καρτερούν τον πελάτη, εκείνο το φως μας είχε σημαδέψει για πάντα, μας είχε φθείρει, μας είχε φάει τη σάρκα κι είχε βουλιάξει κάπου στη μνήμη μας. Εκείνο το φως ήταν που θα μας τυραννούσε για όλη την υπόλοιπη ζωή μας. Εκείνες οι καυτερές καλοκαιριάτικες μέρες.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
