Η Βικτωρία Καβουριάρη με την ποιητική της συλλογή ανοίγει την πόρτα στη δική της θάλασσα και μας καλεί να μοιραστούμε όλα όσα μάζεψε : τόπους, ηλικίες, ανθρώπους, μνήμες, βότσαλα, νερά, στιγμές.

Ένα καλειδοσκόπιο από λέξεις που ξεδιπλώνονται στον χρόνο.

ΑΝΔΡΟ-

Ταναγραία σε στάση λύπης.
Μαίανδροι στη φούστα.
Φτασμένα μανίκια στους αγκώνες.
Ανέκφραστο πρόσωπο.
Χαρά κυματίζει μεσίστια στα χέρια.
Μισή γυναίκα-μισή ποίημα.
Θηλυκή ομορφιά.
Μέλη ανθρώπινα καταλήγουν σε λέξεις προσπαθώντας αυτό που δε λέγεται.
Ανοιγοκλείνουν παράγραφοι και εισαγωγικά νερού.
Στάλες για άνω τελεία, ακροκέραμο για κεφαλαία,
μετόπη για επικεφαλίδα, πέλαγος για όλα τα ενδιάμεσα.

ΕΝ ΑΡΧΗ ΕΙΝ` Ο ΛΟΓΟΣ

-ΓΥΝΟ

Κούρος αλαβάστρινος.
Βαλσαμωμένο λευκό που τυφλώνει.
Πάντα μισό βήμα μπροστά.
Πτυχή ήρεμης αδημονίας για ρούχο.
Έκφραση Τζοκόντας.
Φηροστεφάνι στα μαλλιά.
Ηφαιστειογενής.
Κοκέτης.
Αναλογίες ανθρώπου μ΄ αριθμούς σε πράξη επαλήθευσης.
Νάρκισσος στο ύψος θυμαριού νομίζοντας Τιτάνας.
Μισός άνδρας-μισός άλογο εγκλωβισμένος σε νίκες.
Τοξότης που σημαδεύει ανελέητα το χρόνο.
Κυνηγός που δεν καταδέχεται να γυρίσει με άδεια χέρια.
Προορισμένος για τα μεγάλα κι ας του διαφεύγουν τα μικρά.
Δύτης σε αναζήτηση από κοράλλια μέχρι τα "μαύρα κουτιά" και τη χαμένη Ατλαντίδα.