(...) Στον `Πλουν` ο ποιητής, και πάλι εγκαταλείπει την χαμηλών τόνων ολιγόστιχη μορφή ποιημάτων του (στα οποία `επισημαίνει και με συγκλονιστική ευαισθησία που συγκινεί, αποτυπώνει... μέσα από ζωντανές και πρωτότυπες εικόνες... [όπου] με τις πιο απλές λέξεις, ο ποιητής μας δίνει τις εικόνες και τα σύμβολά του`, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 29.9.1997, σ. 6 και για τα οποία ο Α. Καραντώνης είχε σημειώσει `είναι σκηνοθέτης, έχει τόλμη τεχνικής αναζήτησης`, ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ, 15.4.1997, σ. 554, και ξανά χρησιμοποιεί της φόρμα της μεγάλης και αρχιτεκτονικά δομημένης ποιητικής σύνθεσης, η οποία αν και φαινομενικά εκπηγάζει από ένα διαμετρικά διάφορο κέντρο, εδράζεται στην ίδια ανησυχία για την ανθρώπινη μοίρα, σε ένα ταξείδι συγκίνησης αντίστοιχο της θεματογραφίας του. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]