Το πρόβλημα που έρχεται να θέσει και να ερευνήσει αυτή η εργασία είναι: α) πώς και μέσα από ποιες διαδικασίες έλαβε χώρα η ενσωμάτωση του πληθυσμού στη βιομηχανική-καπιταλιστική κοινωνία και β) πώς κατέστη δυνατό το άτομο να αναπτύξει προδιαθέσεις και συμπεριφορές συμβατικές με το νέο κοινωνικό πλαίσιο. Η θέση που υποστηρίζουμε είναι πως χωρίς την περιθωριοποίηση της λαϊκής κουλτούρας στην περίοδο μετάβασης στον καπιταλισμό και χωρίς την καταπίεση και απώθηση της αντίστοιχης εργατικής στην περίοδο της βιομηχανικής νεωτερικότητας, η επικράτηση του καθεστώτος της μισθωτής εργασίας με τις αντίστοιχες υπερδομές θα ήταν αδύνατη. Σ’ αυτό το διαχρονικό, διατοπικό πεδίο ενεργοποιείται η κοινωνική πολιτική, αφ’ ενός ως κοινωνικός (κατασταλτικός) έλεγχος και αφ’ ετέρου ως μηχανισμός κοινωνικής πειθάρχησης, δηλαδή ως πλέγμα εξουσιαστικών σχέσεων που στοχεύουν στη σπονδύλωση του σώματος και της γνώσης με το βιομηχανικό καπιταλισμό (βιοπολιτική).

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]