Τα Σκιαθίτικα, του Ιω. Ν. Φραγκούλα, όπου σύν τοις άλλοις περιγράφονται τα μοναστήρια και τα εξωκλήσια της Σκιάθου, είναι πολύ καλό υπόμνημα για την παπαδιαμαντική αρχαιολογία. Εκείνο πάντως που θα ονομάζαμε `αρχαιολογική θεωρία` ή `αρχαιολογικό πνεύμα` του Παπαδιαμάντη, το διερεύνησε με συστηματικό πάθος και νόμιμη οργή - οργή για όσους εμυκτήρισαν εκείνον, που μαζί με τον Μακρυγιάννη και τον Πεντζίκη συγκαταριθμείται στους κορυφαίους αρχαιολόγους - ο Δημήτριος Δ. Τριανταφυλλόπουλος. Ο Παπαδιαμάντης, για τον οποίο τα πατρογονικά σεβάσματα δεν ήταν απλώς `πολιτιστική κληρονομιά` και εκθέματα μουσείων, αρχαιολόγησε ορθά σε μια εποχή μεγάλης σύγχυσης και προκατάληψης. Αυτόν τον αληθινό, για αρχαιολόγους και μη, λόγο σχολιάζει στα τέσσερα μελετήματα του βιβλίου τούτου ο συγγραφέας, Αναπληρωτής Καθηγητής της Βυζαντινής Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Κύπρου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]