Σημαντικότατη φυσιογνωμία της Έντεχνης Ελληνικής Μουσικής κατά τον 19ο αιώνα, όταν για πρώτη και, μέχρι στιγμής, τελευταία φορά, η μουσική αυτή συνδεόταν φυσιολογικότατα με ένα παγκόσμιο σύστημα μουσικής παιδείας και παραγωγής (το ιταλικό), ο ζακύνθιος συνθέτης Παύλος Καρρέρ (1829-1986) διεκδικεί την ευγνωμοσύνη μας όχι μόνο για τη μουσική του δημιουργία αλλά και για τα ανεκτίμητα Απομνημονεύματά του, των οποίων το χειρόγραφο ο Γιώργος Λεωτσάκος δημοσιεύει και σχολιάζει εδώ ολόκληρο για πρώτη φορά. Την έκδοση τη συμπληρώνει ένας πρώτος, εκτενέστατος Κατάλογος Έργων και Μουσικών Χειρογράφων του, στα Ιστορικά Αρχεία του Μουσείου Μπενάκη, στο Μουσείο Σολωμού και επιφανών Ζακυνθίων (Ζάκυνθος) και στο Μιλάνο. Και μόνον η έκδοση του διπτύχου Απομνημονευμάτων και Καταλόγου θα αρκούσε για να αποτελέσει ένα χρησιμότατο πρώτο εργαλείο επιστημονικής προσεγγίσεως αυτού του πρωτοπόρου της Εθνικής Σχολής, του οποίου η δημιουργία, σχεδόν εντελώς αποσιωπημένη μετά το 1930, άρχισε τελευταίως να γίνεται καλύτερα γνωστή χάρη στον ψηφιακό δίσκο (όπερες Κυρα-Φροσύνη και Δέσπω). Εδώ η έκδοση συνοδεύεται από εκτενή εισαγωγή όπου ο συγγραφέας, με αφετηρία ακριβώς τις πολυτιμότατες πληροφορίες των Απομνημονευμάτων, επιχειρεί μια βαθιά τομή στα αίτια της δήθεν ελληνικής μουσικής «κακοδαιμονίας από το 1840 και ύστερα, σπάζοντας τη σιωπή γύρω από θέματα που ως σήμερα θεωρούνταν «ταμπού». . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]