Οι νεότεροι ζωγράφοι της Πάτρας, μαζί με μερικούς που, λόγω μακράς παρουσίας στην πόλη, έχουν πια πολιτογραφηθεί πατρινοί, είναι εργάτες της τέχνης, οι οποίοι με κόπο και μόχθο αλλά και προσωπική ευχαρίστηση, αναζητούν το δικό τους στίγμα. Ο πολιτισμός τους χρειάζεται και οι Έλληνες είναι πολιτιστικοί άρχοντες, καυχομένοι για τον Διεθνισμό του ελληνικού ονόματος. Όταν πάντως δέχονται αυτούσιες τις δυτικές επιδράσεις δεν είναι παρά στείροι μεταπράτες με ελαφρυντικό το ότι πραγματώνουν πίνακες και επιδίδονται σ` αυτή την ευγενική απασχόληση πέρα από τα τετριμμένα (hobbies) χόμπι. (...) Τονίζεται ότι η σύνταξη αυτού του βιβλίου βασίστηκε σε όσα στοιχεία ήταν δυνατόν να συλλεχθούν. Δυστυχώς υπάρχει ένας, μικρός ευτυχώς, αριθμός καλλιτεχνών που αρνήθηκαν συνεργασία είτε από αμέλεια είτε εσκεμμένα. Επίσης τα αναγραφόμενα για τη δράση των ζωγράφων, σχεδόν αποκλειστικά, βασίζονται στα στοιχεία που οι ίδιοι έθεσαν στη διάθεσή μου. (...)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]