Τη Λαμπρή του 1910 και 1911 έμεινε στη Μύκονο για τριάντα έξι συνολικά μέρες ο ελληνιστής ("ιδιότητα δεν είχε τιμιοτέραν", τότε) Louis Roussel (1881-1971). Ο Ρουσέλ ήταν μαθητής του Ψυχάρη κι αργότερα έγινε καθηγητής των αρχαίων ελληνικών στο Πανεπιστήμιο του Μονπελιέ (1925-1953). [...]
Εντυπωσιασμένος από τη μουσικότητα του μυκονιάτικου λόγου ο Ρουσέλ καταγράφει στενογραφικά ογδόντα τέσσερα παραμύθια και τραγούδια κι οι Μυκονιάτες, κατά την προσφιλή συνήθεια των νησιωτών, του κολλούν το "εγκωμίατο" [=παρωνύμιο] του "παραμυθά". [...]
Αν επιχειρούσε κανείς να χρονολογήσει τα παραμύθια της συλλογής του Ρουσέλ, οπωσδήποτε θα τα χαρακτήριζε αρκετά παλιά. Μιας και οι ενήλικες αφηγητές τους τα είχαν ακούσει ως παιδιά από παππούδες, γιαγιάδες και γονείς από τα μέσα του19ου αιώνα και εξής, είναι παραμύθια αυτού του αιώνα με ρίζες όμως παλιότερες που ανάγονται ακόμη και στον 18ο αιώνα. Όσο για τις καταβολές τους, εύκολα ανιχνεύονται οι συνεχείς αλληλεπιδράσεις, το ατελείωτο, όπως και στη γλώσσα, δούναι και λαβείν των παραμυθιών του νησιού μας με τα παραμύθια των άλλων νησιών του Αρχιπελάγους, της Μικράς Ασίας και γενικά της Ανατολής, δια των ανοιχτών θαλάσσιων δρόμων που δεν έστελναν ή έφερναν μόνο αγαθά, αλλά και ιδέες, συνήθειες, τρόπους. [...]

(από την εισαγωγή, Παναγιώτης Κασαθανάς)

[...] Τα παραμύθια αποτελούν σπάνιας αξίας μαρτυρίες του παρελθόντος του νησιού μας και τα κατέγραψε με αληθινή στοργή ο Γάλλος Λουδοβίκος Ρουσέλ επιτόπου στις αρχές του 20ου αιώνα. Η μοναδική αυτή έκδοση αποτελεί για εμάς πηγή μεγάλης χαράς, όταν σκεφτεί κανείς ότι τα παραμύθια των προγόνων μας περίμεναν σχεδόν εκατό χρόνια για να γίνουν επιτέλους γνωστά με μιαν ελληνική και μάλιστα μυκονιάτικη έκδοση, καλαίσθητη και επιστημονικά τεκμηριωμένη και αξιόπιστη. [...]

(Χρήστος Βερώνης, δήμαρχος Μυκόνου)