Οι μεγάλοι επιστήμονες του 20ού αιώνα νόμισαν ότι ανακάλυψαν τους νόμους ενός σύμπαντος που `δουλεύει` με την ακρίβεια ωρολογιακού μηχανισμού. Έκαναν λάθος!
Από τα μικρότερα σωμάτια της κβαντικής φυσικής, τα `κενά` στη ζώνη των αστεροειδών, μέχρι τις μπάλες του μπιλιάρδου, τον καιρό και το χρηματιστήριο, τίποτα δεν συμπεριφέρεται με τρόπο που μπορεί ολοκληρωτικά να προβλεφθεί. Οι μαθηματικοί αναγκάστηκαν να αναπτύξουν τη `θεωρία του Χάους`, την πιο παράξενη και επαναστατική σύλληψη των τελευταίων χρόνων: το βιβλίο αυτό μας αποκαλύπτει την ιστορία της. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

[...] Αρχίζουμε ν` ανακαλύπτουμε ότι συστήματα που υπακούουν σε σταθερούς και ακριβείς νόμους δεν δρουν πάντα με κανονικό τρόπο, που μπορεί να προβλεφθεί. Απλοί νόμοι μπορεί να μην οδηγούν σε απλή συμπεριφορά. Ντετερμινιστικοί νόμοι μπορούν και παράγουν συμπεριφορά που να μοιάζει τυχαία. Η τάξη μπορεί να γεννά ένα δικό της είδος χάους. Το ερώτημα δεν είναι τόσο αν πράγματι ο Θεός ρίχνει ζάρια, αλλά το πώς τα ρίχνει. Αυτή είναι μια δραματική ανακάλυψη, οι συνέπειες της οποίας δεν έχουν ακόμη δώσει την πληρότητα της πρόκλησης στην επιστημονική μας σκέψη. Οι έννοιες της πρόβλεψης, ή ενός πειράματος που επαναλαμβάνεται κανονικά, αποκτούν νέα όψη όταν τα κοιτάξουμε με τα μάτια του χάους. Αυτό που νομίζαμε απλό, γίνεται περίπλοκο και νέα ενοχλητικά ερωτήματα προβάλλουν όσον αφορά τη μέτρηση, την προβλεψιμότητα και την επαλήθευση ή τη διάψευση θεωριών.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]