Από την Ιαπωνία έως τη Ρωσία, από την Αυστραλία μέχρι τις Ινδίες ή την Ολλανδία και τη Ν. Ζηλανδία, την Ελλάδα, ή το Μαρόκο, το Πακιστάν, τη Φινλανδία, την Κούβα ή την Σιγκαπούρη, έως και το Μεξικό, αυτό το "επίγραμμα - χαϊκού", σαν ένα απέραντο δέντρο, με τις ρίζες του βαθιά στη γη της Ανατολής -της Ιαπωνίας- και τα κλαριά του απλωμένα σε εναγκαλισμό της οικουμένης, αποδείχνεται σαν τη μοναδική φόρμα ποίησης που ξεπέρασε τις καταβολές των λαών!
Το γεγονός της παρούσας "Παγκόσμιας ανθολογίας χαϊκού" 50 χωρών, διανθισμένης με 186 ποιητές κάνει ολοφάνερη την αναζήτηση της ουσίας και τη ροπή των συγγραφέων προς το ολιγόστιχο ποίημα. Τολμηρή και άκρως ενδιαφέρουσα, αυτή η πολιτισμική παγκοσμιοποίηση, η πιο εποικοδομητική που θα μπορούσε να γίνει... Μια παγκοσμιοποίηση, σε μια σύγκλιση πνεύματος, μέσα από αυτό το λεκτικό μέσο, της σύντομης εξωτερικής εκφοράς του λόγου, που έχει εδραιωθεί από τους χαϊκουϊστές της υφηλίου!
Ο Pablo Picasso παρατήρησε για το είδος αυτής της ποίησης: "Το Γιαπωνέζικο χαϊκού... Πόση απλή ομορφιά! Διάβασα τα χαϊκού του Kikaku χθες το βράδυ με το γιο μου. Και καθώς ο γιος μου με παρακινούσε να συνεχίσω, διαβάζαμε έως τις δύο τη νύχτα..."
Αλλά και ο γλύπτης Jean Arp, είπε: "Το χαϊκού με ξάφνιασε. Έχει μια συμβολική ομορφιά πνεύματος και αισθήματος, που έχει απελευθερωθεί από κάθε άχρηστο υλικό. Αυτό που εμείς, οι αφαιρετικοί καλλιτέχνες γυρεύουμε, είναι το ίδιο πνεύμα με το πνεύμα του χαϊκού. Το χαϊκού είναι, πρέπει να είναι, ένα από τα πιο δύσκολα ποιητικά είδη. Φαίνεται πως είναι το μόνο είδος στο οποίο επιτυγχάνονται μόνον, είτε η ασκήμια είτε το κάλλος."
